Enkele dagen geleden viel mijn oog op een persbericht dat verscheen op de website van het N-VA. Nu ja, “viel mijn oog op”, in tegenstelling tot veel van mijn rechtse tegenhangers houd ik me wél bezig met het lezen van hùn standpunten. Ik heb het namelijk nogal voor 'praten en discussiëren' en minder voor 'je vingers in je oren steken en vanalles staan roepen'. But hey, that's just me. Kortom, mijn oog viel op dat artikel omdat ik naar de N-VA website was gesurfd om te lezen wat ze allemaal te zeggen hadden.
Het persbericht heeft de welluidende titel: “De Gucht had een punt: 50% meer personen met een handicap in Wallonië dan in Vlaanderen.” In deze diepgravende analyse van het aantal gehandicapten kwam gemeenschapssenator Helga Stevens tot de vaststelling dat er in Wallonië in vergelijking veel meer personen met een handicap zijn dan in Vlaanderen. Gelukkig is de reden niet ver te zoeken: “Een andere verklaring dan dat geneesheren in het zuiden van het land blijkbaar soepeler zijn in het toekennen van een invaliditeitsstatus, is er niet.”
Nu heb ik over het algemeen al wat problemen met het te snel trekken van conclusies. Ik ben ook nogal een fan het wetenschappelijke principe waarbij je vertrekt vanuit een hypothese en dan aan de hand van relevant onderzoek die stelling bewijst of ontkracht. Belangrijk hierin is: “relevant onderzoek”. Haar conclusie komt er blijkbaar ook enkel by default. Het ontbreken van andere verklaringen bewijst dat deze wél klopt.
Het zal waarschijnlijk aan de aard van het beestje liggen, maar mijn rode brein dacht bij het zien van de cijfers meteen aan de arbeidsomstandigheden. Een verwijt dat Wallonië vaak (vanuit dezelfde hoek) naar het hoofd geslingerd krijgt is namelijk dat de industrie er hopeloos verouderd is. Meteen spoken door mijn hoofd beelden uit Daens, maar zo erg zal het er ook wel niet aan toe gaan. Dat mevrouw Stevens meteen aan het profiteur-verhaal denkt, is vanuit haar achtergrond ook niet verwonderlijk. Je zal mij echter niet zomaar horen verkondigen: “Een andere verklaring dan dat arbeiders in het zuiden van het land vaker ernstig gewond geraken op de werkvloer, is er niet.”
Om zoiets te kunnen zeggen, moet je dat eerst onderzoeken. Het toeval wil nu dat ik de laatste tijd wat last heb van slapeloze nachten en dus voldoende tijd om eens op onderzoek uit te gaan.
Op de website van het FAO, het Fonds voor ArbeidsOngevallen kan je gedetailleerd nagaan welk soort arbeidsongevallen er geweest zijn, wat je echter niet zomaar vindt is het aantal ongevallen er in het Noorden en Zuiden van ons land waren. Voor de meerderheid van de sectoren heb ik uit jaarverslagen van rond 2006 wel het aantal gevallen in de verschillende provincies gevonden, dus ben ik daar maar mee aan de slag gegaan.
Vooraf even een waarschuwing: ik probeer hier in geen geval te betogen dat het aantal arbeidsongevallen verantwoordelijk is voor het hoge aantal gehandicapten. Ik probeer enkel aan te tonen dat er meer aan de hand moet zijn dan schrijfgrage dokters (waarvoor ik trouwens géén bewijs heb gezien,...).
Aangezien de meeste cijfers die ik vond van het jaar 2006 zijn, heb ik ook het aantal tewerkgestelden in 2006 genomen. Zo kwam ik erbij uit dat in de sectoren waarvoor cijfermateriaal beschikbaar was (metaalsector, bouwsector, houtindustrie, vervaardiging machines, visserij) het totale aantal arbeidsongevallen met ernstig letsel of de dood tot gevolg (voor sommigen kon ik geen onderscheid maken tussen de twee, maar deviatie hierdoor zou minimaal moeten zijn.) in Vlaanderen 2044 was en in Wallonië 1547. Omgerekend met het tewerkstellingsniveau komt dit neer op 0,102% van de werkenden in Vlaanderen, tegenover 0,169% in Wallonië.
Aangezien mijn cijfermateriaal juist, maar onvolledig is. Kan je er een bepaalde foutenmarge op kleven, gigantisch kan die echter niet zijn.
Volgens deze cijfers zouden 66% meer Walen een arbeidsongeval (met blijvend letsel of de dood tot gevolg) hebben, dan Vlamingen en dit hoewel er maar 50% (of 57% als je exacter wil zijn) meer een invaliditeitsuitkering krijgen. “Een andere verklaring dan dat er in het Zuiden van het land meer éénbenigen zonder invaliditeitsuitkering rondlopen, omdat de Waalse dokter strenger is dan de Vlaamse, is er niet.”
Zelfs al passen we een foutenmarge van 10% toe, dan komen we in het slechtste geval op een gelijke verdeling. Ik denk echter niet dat de foutmarge zo groot is. Ik zou dus durven stellen dat het feit dat er in Wallonië in vergelijking meer gehandicapten zijn, mee veroorzaakt zou kunnen zijn door de onveiligere beroepen die er beoefend worden.
Het persbericht is trouwens ook zeer onvolledig in zijn cijfers. Zo is de verdeling, wanneer we de gehandicapte 65-plussers die in hun cijfers niét meegeteld worden erbij tellen, mooi in evenwicht. “Een andere verklaring daat dat bij N-VA gepensioneerden niet meer meetellen in de samenleving, is er niet.”
Wat is nu de bedoeling van mijn betoog? Het gaat natuurlijk niet over gehandicapten, niet over arbeidsongevallen. Het gaat over irrationele veronderstellingen die de visie op een gemeenschap tot in elk klein detail bepalen. Meer gehandicapten in Wallonië? Omdat het profiteurs zijn die niet willen werken,... Iemand de film 'Inception' gezien? Plant een idee bij de Vlaamse bevolking, dat idee overwoekert op den duur elk rationeel denken waardoor er nog maar één probleem overblijft: “met deze mensen valt niet samen te leven”. Deze tactiek is een geniale zet gebleken, veel mensen zijn het gaan geloven. Het is zelfs al zo ver dat wanneer cijfers zoals die ik hier net gegeven heb, of het onderzoek dat recent is uitgevoerd waaruit bleek dat Walen werklustiger waren dan Vlamingen, niet meer meetellen. Objectiviteit wordt ondergeschikt aan het subjectieve “het zijn allemaal klootzakken”. Volgens mij een gevaarlijke evolutie, één waar ik weiger aan mee te doen.
Waarom werkt het? Omdat het simpel is. Ik heb er een paar nachten over gedaan om al die cijfers bijeen te rapen, wie steekt daar in godsnaam werk in? Aannemen dat alles herleid kan worden tot wat ik het 'profiteursbeginsel' noem, is veel gemakkelijker. Nadenken is moeilijk, bij tijden pijnlijk, maar het helpt wel om dit soort scheve redeneringen te ontkrachten, om zo tot een gefundeerde waarheid te komen, eerder dan een idee dat als waarheid wordt aangenomen.
Uiteraard kan ik hier niet eindigen zonder de kampioenen in deze scheve redeneringen, het Vlaams Belang, te citeren:
"Greta D’hondt (CD&V) is tot de vaststelling gekomen dat er, als men de toegekende subsidies mag geloven, in Wallonië véél meer gehandicapte kinderen zijn dan in Vlaanderen. Dat komt door de Waalse neiging om zoveel mogelijk van de staatsruif te eten."
Lees dit a.u.b. goed, dit komt voort uit dezelfde overtuiging als de stelling van het N-VA. Wat ze hier zeggen is dat Walen, MET OPZET, meer gehandicapte kinderen hebben dan Vlamingen. Het feit dat werkloosheid en armoede in Wallonië hoger zijn, en de levenskwaliteit over het algemeen lager, daar wordt zelfs niet aan gedacht. “Een andere verklaring dan dat nationalistische partijen cijfers manipuleren om ons een leugen op te dringen, is er niet.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten