Staken voor het recht op een genuanceerde mening! tl;dr

Ik staak vandaag, voor de eerste keer in mijn leven. Maar ik ga wel werken. Althans, dat had ik willen doen, maar daar is de staking tussengekomen. Ik staak namelijk niet mee met de vakbonden, zelfs al ben ik het niet eens met de regering.

Als u bent zoals ik, dan krijgt u het vliegend heen-en-weer van de staking, of liever, van alles wat er rond hangt. Want op zich vindt u ook niet dat de regering de kosten van de bankencrisis eerlijk aan het spreiden is. U bent dan waarschijnlijk één van die 85% die vindt dat er best een vermogenswinstbelasting mag komen. Misschien heeft u er zelfs al eens over nagedacht om ergens mee te gaan betogen, ik in elk geval wel.

En dan komen de acties en weet u plots weer waarom u toch gewoon thuis zal blijven of gaan werken. Toegegeven, de media helpen een handje door steeds weer die oelewappers te interviewen die vinden dat ze het een basisrecht is om de dag van een ander te verklooien, maar het minste dat je kan zeggen is toch dat de vakbonden met een 'communicatieprobleem' zitten.

Waarom staken ze nu eigenlijk? Wat hopen ze daarmee te bereiken? Als het is omdat de regering éénzijdig de lasten op de schouders van de werkende arbeiders- en middenklasse legt, maar grote vermogens en mensen die geld verdienen door geld te hebben extra in de watten wil leggen, dan kan je ze moeilijk ongelijk geven. Helaas is er van zo'n duidelijke boodschap geen sprake. De ene staakt omdat een Roemeen zijn job heeft ingepikt, de ander omdat hun statuten aangepast worden wat minder loongsverhoging zou opleveren. Wat de vakbond (toch een bastion van solidariteit) met deze stakingen doet, is willens nillens een argument aanleveren voor de neoliberalen die geloven dat een samenleving bestaat uit een reeks individuele voorkeuren, zeg maar een lange optelsom van allemaal egoïstjes.

Ze zijn niet populair, die vakbonden. Zeker niet bij jongeren. Onterecht trouwens. Dat we de dag van vandaag van zo'n welvaart mogen genieten (al staat die onder druk), is in grote mate de verdienste van de bonden. Ik kies hier met opzet voor “bonden” en niet “vakbonden”. Eigenlijk is het de verdienste van ons sociaal overlegmodel, waarbij werkgevers- en werknemersbonden met mekaar in onderhandeling gaan voor sociale rust. Wanneer één partij het sociaal overleg torpedeert, dan heeft da nare gevolgen voor onze economie. Wanneer ze het, zoals nu, allebei doen, spelen ze met de toekomst van onze jonge generaties.

Hoe harder de betrokken partijen verwijten over en weer slingeren, hoe minder ik er nog één geloof. N-VA, PS, CD&V, VLD, UNIZO, VBO, NSZ, ABVV, ACV, ACLVB, ACOD, AVVVVK, is er één van die acroniemen die denkt dat ze mij werkelijk wijs kunnen maken dat alleen zij de waarheid in pacht hebben? Een gunstig economisch klimaat krijg je door sociale rust, sociale rust krijg je door met mekaar te praten, niet door wat op mekaar te lopen schelden. Jawel meneer De Wever, er is wél een alternatief, nee meneer De Leeuw, dat is niet noodzakelijk UW alternatief.

De hamvraag is natuurlijk, mag dat allemaal zo maar? Mag ik razend worden van de oneerlijke, eenzijdige maatregelen die onze regering treft en tegelijkertijd vinden dat de vakbonden een perfecte kans hebben gemist om eens een keer te zwijgen? Blijkbaar niet. De afwijzing van de ene is automatisch de bevestiging van de ander geworden. “Ergens tussenin” is verboden. Rest enkel nog de polarisatie. En de afgrond in het midden. Het zwarte gat dat alles opslorpt, vooral de stem van mensen zoals ik, die het niet noodzakelijk eens zijn met één van de twee partijen.